A busca todopoderosa

a especie humana

leva cen mil anos

buscando a deus

no vento na terra no lume no mar

despois no invisíbel

nos símbolos

nas alucinacións

na alma...

por que buscamos

a quen nunca nos busca?

Óliver Escobar,Apostasía

Os verdadeiros deuses

son como as bolas chinesas

non se ven

mais dan pracer

Óliver Escobar,Apostasía

Escoitando

os adoutrinadores

con atención

colecciono 

unha

a 

unha

as miñas rebelións

Óliver Escobar,Apostasía

culpa e redención

"Si en este momento estás luchando con una tentación sexual,

tu inquietud es lo infinito que hay en ti,que aspira a algo mejor.

Supongo que mucha gente describiría tu inquietud como ver-

güenza victoriana,o turbación,o como algún tipo de represión,

pero desde un punto de vista espiritual puedo decirte que se tra-

ta simplemente de tu alma,cuyo objetivo es el de permanecer 

unida a la voluntad de Dios.Por ello,los que caen en la lujuria

experimentan inevitablemente una sensación de culpa o asco"

Madre Angélica

un dos meus amigos de catequese

confesoume un día o que lle pasaba:

depois de masturbarse

sempre facía un acto de contricción;
o problema era que ao rematalo
non podía evitar
facerse outra homenaxe...
e volta á contricción

levaba seis semanas
nese círculo vicioso...
aparvado polo día
atrapado pola noite

só o salvou da súa obsesión
unha catequista
sabiamente voluptuosa

Óliver Escobar,Apostasía

Anxiño

miña mai cantábame sempre 

que había catro anxiños

gardando a miña cama

eu sentía calor e tenrura

e podía durmir en paz

...mais non por aquela multitude

nunha cama de noventa

senón por mor de mamá

que sempre estaba tras da porta

Óliver Escobar,Apostasía

da maldade inmanente do condón

"Si llaman retrógrada a la Iglesia

están llamando retrógrado a Cristo."

"A Cristo lo que le gusta

es que las cosas se hagan bien...

Como Dios manda."

Monseñor Gea Escolano

o noso bispo fixo hai pouco unhas declaracións:

o condón é unha ruleta rusa

o condón conduce á promiscuidade

o promiscuidade leva  á vida pecadora

o pecado alimenta o vicio

o vicio leva ao  SIDA

Ergo... o condón leva ao SIDA

Solución católica:a castidade

Conclusión:

o condón é unha arma de destrución masiva

Óliver Escobar,Apostasía

Ano 325:receita para fermentar unha ortodoxia

póñase nun caldeiro romano

ao lume manso dos séculos...

Mestura Base:

un monllo de imaxinarios doutras relixións

calendas e costumes de populares ritos pagáns

a deificación dun místico da tribo de David

catro evanxeos escollidos e entronizados

un escenario propicio ao cumprimento das profecías

unha versión malversada dunha evolución

un politburó dedicado a reunificar un imperio

unha amalgama de estrategas do marketing

Núcleo duro:

unha organización cunha misión suprema: permanecer

unha morea de tentáculos que reproduzcan o esquema 

unha aplicación implacábel do principio xerárquico

unha doutrina do control social destinada á replicación

unha abondosa ración de psicoloxía de masas

un brazo armado poderoso e sanguento

unha matriz social potentísima: o patriarcado

Salpementar todo con:

hipocrisía en po

xarope de pau

e un chisco de mala hostia

Remexer sen acougo

repetindo os salmos da intolerancia

Servir delegando no ceo e cuspindo sobre a terra

Convencer o consumidor de que todo se fai polo seu propio ben

Óliver Escobar,Apostasía

pamelas e pirolas

"Neno,no Deus da infancia

que soubo encantar a túa inocencia" 

Mallarmé

encantábanos o Domingo de Ramos

era como se o bosque entrara na igrexa

como se unha selva nacera da pedra

para agochar as nosas miradas cómplices

entre as nenas era un tema

de pamelas

ou feitiñas pólas

mais entre os nenos era outra cousa:

se Nazairo levaba un ramallo de dous metros

o Trospi aparecía cunha árbore

tratábase de exhibir sen pudor

o ego varón de cada quen

Óliver Escobar,Apostasía

vésperas

"¿Que nos queda para despois do adeus?

Que máxica fórmula pronunciaremos 

cando ousemos tatuar a primeira ollada..."

Gustavo A.Lois Dosil

teríamos sete anos

foi na saída dun bautizo

véspera de Domingo de Ramos

mentres agardábamos

comezou a tréboada

e ficamos só ti e máis eu

entre a choiva

    de auga e caramelos

mirándonos e recollendo

o primeiro lóstrego lascivo

Óliver Escobar,Apostasía

se naceramos noutra época
mañá veriámos na fogueira
canda todas as meigas
que se colaron neste libro

a mentira e a verdade
son dous antídotos
envelenados

a ignorancia e o medo
arman a paz da servidume

a orixe é parte do futuro

este é un libro
contra os males do ollo

Queres queimarte canda nós?

Óliver Escobar,Apostasía(contraportada)

Si no hay evolución a tiempo ,hay revolución con riesgo de violencia que conlleva.La diferencia entre evolución y  revolución es la "r" de responsabilidad.

Federico Mayor Zaragoza,Reacciona

Xacobeo

que grande,Prisciliano

mil seiscentos anos morto

e o teu osario  segue a traballar

polos negocios da Cidade Santa.

Óliver Escobar,Apostasía

Cristo alucinado

"Había terra neles e cavaban"

Paul Celan

coñécemolo no Mundo Celta de Ortigueira

gustáballe falar miudiño

administraba as palabras

con esa precisión de reloxo

dos que fan de cada verba

un agasallo inesquecíbel

sentados en círculo

ensinounos a fumar da terra

e escoitar as linguaxes

dos nosos elementos

a observar o firmamento até vernos 

somos po de estrelas,dicía

chamábase Christopher

e nacera en Thunder Bay

mudou de vida despois dun Woodstock

onde mantivo un diálogo de cinco días

cun cristo alucinado

desde entón botouse ao camiño

cunha soa idea:falar coa xente

cremos que deu cinco voltas ao mundo

mais non as contaba:sempre vivín no mesmo lugar,dicía

e aseguraba ter pasado por Macondo

hai tres días que morreu

centenario

como un carballo andante

semellaba que no seu corpo

a vellez e a infancia

estaban a tocarse

coas puntas dos dedos

un círculo fabuloso:a vida

unha odisea única:agora

as persoas viven para sempre na memoria

o olvido é o asasino da eternidade,dicías

así que velaquí estás,Cristopher,

como che prometín

ao terceiro día

resucitado.

Óliver Escobar,Apostasía

Aviso

Yo me alquilo por horas;río y lloro con todos;

pero escribiría un poema perfecto

si no fuera indecente hacerlo en estos tiempos.

Gabriel Celaya,Tranquilamente hablando 

A veces tengo la impresión de que nada de lo que sucede sucede,porque nada sucede sin interrupción,nada perdura ni persevera ni se recuerda incesantemente,y hasta la más monótona y rutinaria de las existencias se va anulando y negando a sí misma en su aparente repetición hasta que nada ni nadie es nadie que fuera antes.

Javier Marías, Corazón tan blanco

O pecado de Onán

"En la noche dichosa

en secreto,que nadie me veía

ni yo miraba cosa,

sin otra luz y guía,

sino la que en el corazón ardía"

San Juan de la Cruz

"Se o mestre vos angustia

Pedídelle consello á Grande Natureza"

F.Hölderlin

desde os cinco anos

un espírito indefiníbel

-mais sen dúbida divino-

pousouse na miña mao

para levala á entreperna

foi tan marabilloso

como calquera resurreción

 ao día seguinte 

comezou a miña vida consciente

agora penso 

que a fe en min mermo

débolla máis  a esas liturxias

de amor propio infantil

que a todos aqueles dogmas

en forma de vara sotánica

para min

eses diálogos coa divindade

nunca eran incompatíbeis

co de ler na misa os domingos

ou cosas horas de catequese

nas que comecei a dubidar 

se me gustaban as nenas ou os nenos

éramos moi pequenos...

pero xa sabíamos rirnos por dentro

entender máis do que nos dicían

e darlles a razón como aos tolos

ou comprender a súa frustración

e pararlle os pés ao confesor

cando se poñía morboso

recordo aqueles anos como unha loita

da que pouco ou nada sabíamos

@s nen@s son visionari@s

o resto...

aprendices de telescopio

desde entón

en adoración do meu neno

encántame honrrar

a Onán

todas as noites.

Óliver Escobar,Apostasía

Más vale ser un hombre desdichado que un cerdo satisfecho,ser un Sócrates descontento que un imbécil feliz.

John Stuart Mill

PD. En el mundo hay gente que se porta muy mal.Parece que se han puesto hoy de  acuerdo para recordarmelo y hacer temblar mi pulso.

epístola aos xerarcas_

"No  a las post vida,ni en cielo ni en infierno.No a que me absorba cualquier divinidad."

J.M Fonollosa

diríxome ás vosas excelencias

para tramitar o exilio político

desta alma miña

que só vostedes din coñecer

se non aceptan

esta solicitude cultural de apostasía

saiban que me decato

do moito que lles custa evitar

inspirar o meu materialismo histérico

(mil apóstatas tentárono

roubando reliquias

tronzando liturxias

defecando nos púlpitos...)

o caso é que xa non me resta 

nin sequera unha dúbida

que una a natureza creadora

coas organizacións relixiosas

non nego o seu poder:

eu tamén o padezo

o que pasa é que prefiro

calquera congostra herética

antes que a súa fe dourada en sangue

así o sinto,así o penso:

volvinme un demo

non quero que conten comigo

nin para o próximo circo

nin para a nova matanza

do vello cordeiro

non quero que me inclúan 

nos seus números mansos

non quero que no meu nome

ceben o seu poder

por iso,altísimos censores

-adoradores da tremoia invisíbel-

agardo a súa resposta

a estas páxinas ceibas

como anacos de inferno...

fagan o favor de darme a excomuñón

para non ter que montar estes cristos!

Óliver Escobar,Apostasía

Gallegos muy modernos

LOS GALLEGOS que salían en el nuevo programa de la Televisión de Galicia(Galegos no mundo) eran absolutamente modernos. Me alegró verlo, porque eso quiere decir que ya no insistimos en la imagen de la emigración dura, por más que lo fuera, sino que buscamos otros cosmopolitismos. Hacer un programa dedicado a los gallegos trabajando en el extranjero es algo que no debería dar mucho problema: lo hemos hecho históricamente y ahí seguimos. Pero la filosofía de este espacio es otra.Es, claro, la filosofía de los muchos programas del ramo dedicados a repasar una ciudad de la mano de nuevos profesionales, de gente que se mueve por amor, o por amor al arte. De gente que se mueve por aventura, por curiosidad, o por casualidad.También por trabajo, aunque no siempre. No se trata de mostrar la herida del viaje que desgajó un día la rama del tronco, porque no quedó más remedio, sino que es más bien una celebración del mestizaje. La celebración de lo internacional y lo cosmopolita, el placer de estar ahí, en otro lugar del mundo, cerca o lejos, ejerciendo de gallegos, pero también de locales. Porque el secreto, casi siempre, está en ejercer de seres humanos. No es que los personajes presentados, que saludan con alegría y jovialidad, no tengan problemas. Pero no es Galegos no mundo un programa para describir el lado más crudo de la Historia. Al contrario, parece beber de la intrahistoria y de la felicidad súbita. Confieso que me gusta mirar dentro de todos esos personajes que no tienen la más mínima necesidad de apurar el cáliz de la fama.Otros lo beben como champán y sufren mucho cuando una cámara no les apunta,aunque no cuenten más que trivialidades. Aquí, en cambio, hay pura vida. Quizás por eso estos formatos están siempre llenos de dinamismo. Transmiten optimismo.Seguimos en todas partes, pero ya somos muy modernos.

JOSÉ MIGUEL GIRÁLDEZ

Eu en ti

Eu xa te busquéi
cando o mundo era unha pedra intaita.
Cando as cousas buscabas os seus nomes,
eu xa te buscaba.


Eu xa te procuréi
no comenzo dos mares e das chairas.
Cando Dios procuraba compañía
eu xa te procuraba.


Eu xa te chaméi
cando soio a voz do vento soaba.
Cando o silenzo chamaba polas verbas,
eu xa te chamaba.


Eu xa te namoréi
cando o amor era unha folla branca.
Cando a lúa namoraba as outas cumes,
eu xa te namoraba.


Sempre,
dende a neve dos tempos,
eu,na túa ialma.

Celso Emilio Ferreiro,Longa noite de pedra

A pedra

Pídeme fillos,loba,

para atalos

ao longo atardecer da túa morte

interminável.

Pídeme fillos

pra o crime

da túa espada sempre victoriosa.

Dame en troques silencio,

dame cárcel

e medo.

Escuréceme o tempo,

impúdica candonga que te deches

á lúbrica paixón dos poderosos.

Pídeme fillos

brazos,

pernas,

ollos.

Amoléceme,

esmágame,

trípame.

Fai de min un escravo,

unha cousa que chore cinza.

Mais o meu corazón

non será nunca teu,

rameira sanguiñenta

vendida ao ouro

dos que mandan.

Celso Emilio Ferreiro,Longa noite de pedra

-Xulia,vai coller algunhas galletas.Xa sabes,as que lle gustan ao teu pai para mollar no leite.

-As recheas de chocolate?

-Si oh,estou na charcutería.

Xulia recorre todos os corredores ata chegar a onde quería.Entra é,de súpeto,aparece un cartel:CHAN MOLLADO.

-Que ben,so faltaba que esbarase e rompese unha perna un dia antes de marchar da casa,perfecto.-pensou engurrando o nariz cun xesto de desagrado.

Non facia falla nin que o disexe:cachapun¡Caeu de costas perdendo o coñecemento entre as torradas e as magdalenas.

-Ouch,que dano nas costas.-ergueuse dolorida e camiñou ata as tan anxiadas galletas,iso si,volveu polo outro lado.

Ó dia seguinte,todo era un caos:as despedidas,as cousas esquecidas,os consellos,os papeleos…Pero Xulia,estaba contenta.Ela e máis Gael,conseguirano.Mudarianse a un pequeno piso ,no segundo andar,de Santiago.Ali,ambolos dous poderían estudar e…vivir!

El conducía o coche,era un bo dia.Pasaran catro anos e, as cousas, non ian ben.O hospital xa estaba preto.Pouco faltaba para saber o que xa sabía. Sería o seu fin.

Todo comezou un dia de festa,un sábado.Volvia soa a casa,Gael quedara estudando na casa por que tiña exames.Alguen a seguía dende que saira do bar,nembargantes,non se dera conta.O home, atacouna por atrás a arrastrouna ata unhas obras.Non tiña escapatoria.

E ali estaba ela hoxe,mirando cos seus propios ollos as provas que certificaban o feito:estaba embarazada.O seu  mozo puso cara de asco e berroulle:furfia,puxechesme os cornos con outro!
Xulia non daba crédito ao que oía.Ao pouco tempo,estaba soa, no pequeño piso de alquiler e embarazada.O seu mozo deixaraa ,a sua familia avergoñábase dela e os seus amigos tiñan mellores cousas que facer.

As facturas medraban ao ritmo do seu ventre.Non tiña cartos e non atopaba ningún traballo que puidese compaxinar cos estudos.

-Este é o meu fin-.pensaba mentres ollaba o xornal.

Moito tempo despois ,Xulia,esperaba a Manuel a que saíse da escola.

-Xa é todo un homiño.-pensaba mentres o veu correr onda o coche.

De camiño a casa,mentres el lle contaba o que fixera na clase,ela,recordou.Recordou o pasado.Cando comezaron as nauseas do embarazo,o duro traballo de limpiadora,as longas esperas no hospital,as burlas dos seus compañeiros de clase,a impotencia…todo iso esfumarase.Todo.Logrou sair adiante soa.Polo seu fillo.Por Manuel.

-Mama,estas ben?

-Qué?Si,fillo,si.Hoxe temos lentellas e fideos para comer.Apeteceche?

-Joo,eu quería pizza,mamaaa…

-A calar!Cómese o que eu diga.

-Hoxe teño clase de fútbol as sete e media.Vira buscarme o pai de Antón.

-Ben,non esquezas facer as tuas tarefas antes.

-Non tes que repetirmo cada dia,mama,eu ben sei o que teño que facer eo que non.Xa son grande dabondo!

-Seino,seino…e que,os nenos de hoxe en dia,sodes tan diferentes os da miña época…

De supeto,unha voz irrumpeu na mente de Xulia ,evadíndoa de todo o que a rodeaba.

-Esperta Xulia,esperta…-berraba a sua nai sacudindoa polos ombros con violencia.

Ela espertou cunha dor terrible na cabeza e as costas magulladas.Un corro de xente estaba ao seu redor,que vergoña,esbarara no chan.

-¿Canto tempo levo asi?

-Non sei,miña filla,estas ben?Xa chamamos a ambulancia..estan ao chegar.Doeche algo fatiña?Responde,anda..

-Non mama,so xaqueca e as costas…estou ben…onde esta Manuel?E ti,que fas aquí?Fai anos que nin nos vemos sequera…

-Quen é Manuel e que dis sobre..?,miña raiña,levaches un bo golpe,da que sí!

-Que dis…non entendo nada…nada do que pasou foi real..?

Os do 061 entraron correndo no supermercado buscando a acidentada no corredor das galletas.

ComoPezEnElAgua

Orixen e Evolución da comedia

É a comedia grega, ante todo un xénero de orixe incerta e do que aínda descoñecemos con exactitude o módo do seu nacemento.

A maior parte das fontes, coinciden en situar a súa orixe en espontaneos actos  festivos e populares, que tiñan lugar no teatro de Dioniso, situado ao sur da Acrópole ateniense, con motivo das Grandes Dionisias que se celebraban no més de marzo.

É posíble que as esceas de coro e os cortexos de bodá , sexan derivacións, ou evolucións lóxicas,de rituais practicados por coros que participaban nos eventos dionisacos enfrentandose entre eles: ou ben provocando e insultando ao público, facendo burla destes,ou propiciando a deuses en estado de embriaguez . Algo que é case indiscutible, é que nun primeiro momento predominaría a danza con motívos burlescos, incorporandose después a narración de feitos cómicos.

Atopamos confirmación da orixe méramente terreal, desinhibido,e contrario á seriedade do oficialmente solemne, en Aristóteles (Poética, 1449ª-b 1): segundo el as representacións de comedias, nun primeiro momento, corrian a cargo de quen quería facelo;polo xeral grupos de borrachos que seguían a un individuo,que os dirixía improvisando:estes podían ser portadores de mascaras,niveis e de falos rituais.Segundo a referencia, anteriormente citáda, nalgúns documentos, os megarenses atribúense a paternidade da comedia.

Convén, no entanto, citar a versión achega da orixe do devandito xénero que nos proporciona, nos capítulos IV, IXa e IXb Sobre a Comedia no Prolegómenos aos escólios de Aristófanes,onde se dá un oríxen similar ao anteriormente citado, pero que posiblemente, sexa aínda máis antigo, e a denominación que citou a continuación sexa escasa, sendo máis común a de komoidía.

Segundo Dübner, a raíz filológica situaríase no termo” Trygoidía”, deformación, aparentemente cómica , do termo “tragoidía” , baseada nas palabras “tryx”e en “trygé”.

Atopamos outra posible exégesis máis exacta do termo, e, ao parecer, mellor documentada: Relaciónase a comedia con “kóme”, aldea. A relación explícase por medio da presenza, nas aldeas,de individuos agraviados coa cidade de Atenas, que se achegaban de noite á cidade con intención de criticar a aquelas personalidades importantes, gritando polas rúas a súa denuncia.É unha orixe máis que probable xa que, trás os múltiples enfrontamentos entre as diversas pólis, e a polémica suscitada polo traslado do tesouro da confederación de Delos a Atenas, esta cidade gozaba de bastantesinimigos institucionais, e cidadáns descontentos co poder político, e é así,co descontento, onde historicamente xorde a burla espontanea que se institucionalíza, pasando a criticar a individuos con nomes e apelidos.Este costume pareceu ser de grán utilidade para a comunidade e pasou a denominarse “komoideín”, institucionalizándose para que esas queixas expuxésense publicamente no teatro ,nunhas determinadas féchas.

A evolución da comedia ten os seguintes puntos:Antigua,Media e Nova.

Orixen e Evolución da traxedia

Aínda que non todos os investigadores están de acordo, porque os datos só permiten moverse no terreo das hipóteses, hai unha opinión maioritaria que vincula o nacemento da traxedia co culto a Dioniso. Segundo esta teoría, a obra tráxica naceu como representación do sacrificio de Dioniso (Baco) e formaba parte do culto público. Os teatros debían edificarse nas inmediacións do templo do deus. Os actores e cantores eran considerados polos sacerdotes personaxes inviolables e sagrados. Para os antigos gregos, Dioniso era a divindade protectora da vida e símbolo do pracer, a dor e a resurrección. Durante a época da vendima cantábanse na súa honra a un tempo distintos himnos chamados “ditirambos”. Nos poboados e nas prazas, onde o público danzaba, 50 coreutas facían unha rolda ao redor do altar, mentres un solista cantaba o ditirambo. Representaban aos "homes cabróns" ou "sátiros" (seres mitológicos que tiñan corpo de home e pernas de cabra) que lamentaban o enterro do deus.

Primitivamente só se trataba dunha cerimonia mimética, pero co correr dos anos, as técnicas foron evolucionando e a maxia do disfrace enriqueceu a posta en escena. Cando os actores interrompían os seus queixumes para tomar alento, introducíase entre as estrofas o "só" dun recitante. A partir desta primeira innovación, xa non só se conmemoraba a paixón dun deus senón tamén todos os trazos da lenda.

As ofrendas do público consistían xeralmente nun macho cabrío, que era consagrado a Dioniso. Segundo a etimoloxía máis aceptada, a palabra "traxedia" ten moito que ver con este ritual. O nome deriva de "grolo día" (dos grego "grolos", que significa macho cabrío e de "oda", que significa canto).

O primeiro autor tráxico do que temos suficiente noticia foi Tespis, que triunfou no ano 536 a.C. no primeiro concurso tráxico instituido por Pisístrato para as Grandes Dionisiacas (festas que se celebraban durante os primeiros días de abril e que duraban 6 días). Tespis substituíu o pintarrajeo groseiro dos coreutas por unha máscara de xénero estucado. As máscaras representaban as faccións dos distintos personaxes. As máis primitivas estaban feitas de cortiza de árbore, logo de coiro forrado con tea e, finalmente, de madeira. A abertura da boca era grande e prolongada como un embude feito de cobre. Este formato contribuía a aumentar o volume da voz en escena. Os creadores destas máscaras eran verdadeiros artesáns

Coas innovacións que introduciu Tespis, a máscara grega deixou de lado o bestiario fabuloso e a traxedia adquiriu un tenor máis humano. A comezos do século V a.C. a traxedia xa se instalou como xénero dentro da literatura. As traxedias compúñanse en triloxías que se presentaban, xunto cun drama satírico, a concurso nos certames xa aludidos.

A evolución da traxedia ten os seguintes puntos: Canción do macho cabrío,Do ditirambo a drama,As primeiras traxedias,Esquilo: la codificación,A reforma de Sófocles e O realismo de Eurípides.

Esquilo	·         Obras con fondo relixioso.Os personaxes sofren do fado e están relacionados coas divindades. ·         Os héroes consegen a salvación a través da dor. ·         Obras espectaculares:figuras horripilantes,aparicións de mortos…
Sófocles	·         Obras con trazos moi humanos. ·         Personaxes caracterizados polas suas vacilacións, pulos, dúbidas, que os fai achegarse complexos. ·         Esplendor político e cultural da época.
Eurípides	·         Aspectos cotians e realistas da época. ·         A temática e variada: relación entre as persoas,situación da muller,o amor,a guerra… ·         Recursos literarios e linguaxe elaborada.

ComoPezEnElAgua

¿Que teñen que ver o Entroido e o Teatro?

En Atenas no ano 534 a.C ,Trigistatoegel quere que veña maís xente as festas Dionisiacas que se celebran na sua cidade en honor a Dioniso,o deus da agricultura e do viño,na que se celebra o cambio de estación,enton dille a Tespis que invente algo. Él ten a idea de engadir aos sacrificios doce homes  que bailan e cantan ao redor do altar con mascaras e cornos de cabra; polo cal o pobo chamaraos "traxedias":que ven do grego "tragos" que significa cornos de cabra e"odas" que quere dicir himnos.Tespis quixo enfrontarse ao coro entons ocurreuselle a idea de trasladar as desgrazas do día a día ao que se lle denominaría "teatro". El foi o primeiro actor,chamado "hipocrita",que ven de "hipo" que significa mascara, e de "crites" que significa responder.Fai ou papel de deus ou heroe en contraposición co coro,que ten o papel de pobo.Ao publico gustaballe porque representaba o que sentían día a día.O rei estaba moi contento coa iniciativa enton mandou recoller as mellores historias escritas polos poetas e representalas;co que se logrou maior interese nas demais cidades.Naceu a traxedia grega.

A palabra "entroido" ou "antroido" deriva do latín introitus, que significa "entrada" ou "comezo" facendo referencia á preparación da primavera e do rexurdimento da vexetación como as festas Dionisiacas en Grecia.

Hai varias etimoloxías coma:”carnelevare” que significa “abandoar a carne”,outra maís popular “carnevale” que significa “carne vale” e outra sen fundamento “carrus navalis” que é unha carroza que sairía nesa época.

A  fins do século XX comezase a sospeitar a orixe pagá do nome:Carna é a deusa celta das fabas e do touciño.Tamén estaría conectada con festas indoeuropeas,

dedicadas ao deus Karna .Algunhas personas creen que a palabra carnaval fai referencia a unha suposta antiga tradición pagá na que se ofrecía carne ao deus Baal (carna-baal) nunha festa onde todo o vale.

En  Galicia aínda se manteñen antigas festas pagas disfrazadas baixo festas de carnaval grazas a cristianización.Estes ao chegar mantiveron a tradición engadindo so novos significados como “todo o vale” durante o carnaval  pero logo toca agantar nos días de cuaresma.

Algunhas das tradicións maís destacabeis son os Cigarróns de Verín, que son personaxes enmarcarados e adornados,as Pantallas que amolan ós viandantes coas vexigas cheas de aire,os distintos Peliqueiros,coma en Laza, personaxes que se distinguen pola súa animalización: non falan, levan chocas coma os animais, zorregan á xente e levántanlle a saia ás mulleres.

Estes últimos poderían respostar a pregunta que nos atañe.Os Peliqueiros son moi semellanstes aos personaxes do coro que participaban nos rituais Dionisiacos e logo nas traxedias gregas,levan mascaras ambolosdous pero tamen existe unha relación coas festa Lupercais xa que as mascaras levan debuxos de lobos,raposos e cans.

En definitiva,o teatro eo carnaval están interconectados xa que, por diferentes influencias, durante un periodo longo de tempo,seguense celebrando os mesmos rituais e case cos mesmos significados.

ComoPezEnElAgua

O lóxico

Unha de dúas:

se é certo

que cada minuto

morren de fame

cen persoas no mundo,

entón é falso

aquelo de que en todas partes

se cocen fabas.

Celso Emilio Ferreiro,Ceminterio privado

O árbol

A morte é como un árbol

sementado con ún,e que nos nasce

ao tempo que nascemos,coa primeira

bágoa nosa nos ollos.

Un árbol que nos nasce á man esquerda

dun camiño longuísimo na noite.

Cando eu morra veréino,estóu seguro;

un árbol só,un árbol desfollado,

diante de min rubindo cara o ceo

coma unhas maus en rezo

ao fondo dunha chaira.

Un árbol só,un árbol

espido diante a  noite,

medrando,irá medrando,irá medrando

até ateigarme os ollos de formigas.

Celso Emilio Ferreiro,Longa noite de pedra

No sé muy bien como explicarlo asi que...echarle imaginación u.U 

Desvarios De Domingo    o Lunes De Madrugada

Meu avó dixo:

-Ide mirar

se o mar sobe ou baixa.

Contestáronlle:

-Vai en refluxo.

Meu avó dixo:

-É hora de irse.

A ciencia hoxe en día explica

dun xeito positivo

a influencia das mareas

no corazón dos homes.

Aínda así,o adeus é un extrano suceso.

Eva Veiga,Paisaxes do baleiro

Praia da  Illa do Santo,Pontevedra(Galicia)

Los medios de comunicación y sus consecuencias en la actualidad

Unha das características máis destacabeis do noso século son os mass media ou medios de comunicación,a nivel global.

A información é actual e a tempo real a meirande parte.Axudanos  a saber o que ocorre no mundo e a crear a nosa opinión.

No ámbito político provoca que non exista tanta corrupción e acelera as súas actuacións, xa que, os cidadáns, somos os que eliximos os nosos gobernantes.

Tamen hai novas negativas que asustan e agonían a xente o coñecer que, feitos tan graves, teñen cabida hoxe en día.

A información debe estar separada da publicidade para que a xente non se confunda(Ley Xeral de Publicidade,1988).

A publicidade imita os valores e comportamentos da sociedade.

Os creativos de publicidade buscan mecanismo que representen a realidade e cargar obxetos de simbolismo.Presentanos apetecibeis a poboación grazas as recollidas de:modas,tendencias,hábitos,creenzas culturais...As dan a coñecer para ampliar o mercado.

Así e todo,seguen tengo en conta os xoves,fáciles de persuadir e manipular,mediante estereotipos en doses reducidas.

A influencia dos medios de comunicación promove transtornos alimenticios(bulimia,anorexia...) xa que a maíoria da xente que aparece nelas estan flacos ou moi flacos.Mostran o consumo de drogas:tabaco,alcohol,pastillas...como algo común e diario.

O consumismo foi levado ao extremo de que ,agora,incluso se venden emfermidades.As chamadas "seudoemfermidades".Mediante campañas informativas sanitarias,fundacións de emfermidades concretas anos antes de que saía a luz o medicamento,organizacións de congresos médicos...vaise introducindo entre nós esa emfermidade,que pode ser leve, e nos venden coma mortal.

O importante é gañar cartos aínda que sexa vendendo medicamentes como a "cura la timidez" ou "fobia social".

A xente confía nos profesionais sanitarios pero,moitos,non saben que estes teñen procentaxes coas empresas farmaceuticas.

Outras patoloxías poden ser os transtornos de sono,comportamentos violentos e transtornos de atención.Consecuencias dun uso prolongado e descontrolado dos mass media.

A solución non se nos plantexa dunha forma sinxela.Debemos ter en conta que vivímos nunha democracia e a liberdade de prensa e expresión son claves.Non podemos recurrir a censura e tampouco deixar que campen libremente.

Do que si podemos estar seguros e de que nos expoñemos voluntariamene os medios de comunicación ,cos seus pros e contras.

ComoPezEnElAgua

Coñezo un lugar-e non é lenda-

onde as noites

nas que a lúa empreña,

ós cans médralles o corazón

e ouvean.

Eva Veiga,Paisaxes do baleiro

Dixo:Voume.

E tralas súas palabras,

suspendido no aire,

quedou un silencio

que ía desfacéndose coma unha flor.

Eva Veiga,Paisaxes do baleiro