martes, 29 de noviembre de 2011

epístola aos xerarcas_

"No  a las post vida,ni en cielo ni en infierno.No a que me absorba cualquier divinidad."
J.M Fonollosa


diríxome ás vosas excelencias
para tramitar o exilio político
desta alma miña
que só vostedes din coñecer

se non aceptan
esta solicitude cultural de apostasía
saiban que me decato
do moito que lles custa evitar
inspirar o meu materialismo histérico
(mil apóstatas tentárono
roubando reliquias
tronzando liturxias
defecando nos púlpitos...)

o caso é que xa non me resta 
nin sequera unha dúbida
que una a natureza creadora
coas organizacións relixiosas

non nego o seu poder:
eu tamén o padezo

o que pasa é que prefiro
calquera congostra herética
antes que a súa fe dourada en sangue

así o sinto,así o penso:
volvinme un demo

non quero que conten comigo
nin para o próximo circo
nin para a nova matanza
do vello cordeiro

non quero que me inclúan 
nos seus números mansos
non quero que no meu nome
ceben o seu poder

por iso,altísimos censores
-adoradores da tremoia invisíbel-
agardo a súa resposta
a estas páxinas ceibas
como anacos de inferno...
fagan o favor de darme a excomuñón
para non ter que montar estes cristos!

Óliver Escobar,Apostasía

sábado, 12 de noviembre de 2011

Gallegos muy modernos

LOS GALLEGOS que salían en el nuevo programa de la Televisión de Galicia(Galegos no mundo) eran absolutamente modernos. Me alegró verlo, porque eso quiere decir que ya no insistimos en la imagen de la emigración dura, por más que lo fuera, sino que buscamos otros cosmopolitismos. Hacer un programa dedicado a los gallegos trabajando en el extranjero es algo que no debería dar mucho problema: lo hemos hecho históricamente y ahí seguimos. Pero la filosofía de este espacio es otra.Es, claro, la filosofía de los muchos programas del ramo dedicados a repasar una ciudad de la mano de nuevos profesionales, de gente que se mueve por amor, o por amor al arte. De gente que se mueve por aventura, por curiosidad, o por casualidad.También por trabajo, aunque no siempre. No se trata de mostrar la herida del viaje que desgajó un día la rama del tronco, porque no quedó más remedio, sino que es más bien una celebración del mestizaje. La celebración de lo internacional y lo cosmopolita, el placer de estar ahí, en otro lugar del mundo, cerca o lejos, ejerciendo de gallegos, pero también de locales. Porque el secreto, casi siempre, está en ejercer de seres humanos. No es que los personajes presentados, que saludan con alegría y jovialidad, no tengan problemas. Pero no es Galegos no mundo un programa para describir el lado más crudo de la Historia. Al contrario, parece beber de la intrahistoria y de la felicidad súbita. Confieso que me gusta mirar dentro de todos esos personajes que no tienen la más mínima necesidad de apurar el cáliz de la fama.Otros lo beben como champán y sufren mucho cuando una cámara no les apunta,aunque no cuenten más que trivialidades. Aquí, en cambio, hay pura vida. Quizás por eso estos formatos están siempre llenos de dinamismo. Transmiten optimismo.Seguimos en todas partes, pero ya somos muy modernos.


JOSÉ MIGUEL GIRÁLDEZ

domingo, 6 de noviembre de 2011

Eu en ti

Eu xa te busquéi
cando o mundo era unha pedra intaita.
Cando as cousas buscabas os seus nomes,
eu xa te buscaba.


Eu xa te procuréi
no comenzo dos mares e das chairas.
Cando Dios procuraba compañía
eu xa te procuraba.


Eu xa te chaméi
cando soio a voz do vento soaba.
Cando o silenzo chamaba polas verbas,
eu xa te chamaba.


Eu xa te namoréi
cando o amor era unha folla branca.
Cando a lúa namoraba as outas cumes,
eu xa te namoraba.


Sempre,
dende a neve dos tempos,
eu,na túa ialma.


Celso Emilio Ferreiro,Longa noite de pedra


A pedra

Pídeme fillos,loba,
para atalos
ao longo atardecer da túa morte
interminável.
Pídeme fillos
pra o crime
da túa espada sempre victoriosa.
Dame en troques silencio,
dame cárcel
e medo.
Escuréceme o tempo,
impúdica candonga que te deches
á lúbrica paixón dos poderosos.
Pídeme fillos
brazos,
pernas,
ollos.
Amoléceme,
esmágame,
trípame.
Fai de min un escravo,
unha cousa que chore cinza.

Mais o meu corazón
non será nunca teu,
rameira sanguiñenta
vendida ao ouro
dos que mandan.


Celso Emilio Ferreiro,Longa noite de pedra



sábado, 5 de noviembre de 2011

-Xulia,vai coller algunhas galletas.Xa sabes,as que lle gustan ao teu pai para mollar no leite.
-As recheas de chocolate?
-Si oh,estou na charcutería.
Xulia recorre todos os corredores ata chegar a onde quería.Entra é,de súpeto,aparece un cartel:CHAN MOLLADO.
-Que ben,so faltaba que esbarase e rompese unha perna un dia antes de marchar da casa,perfecto.-pensou engurrando o nariz cun xesto de desagrado.
Non facia falla nin que o disexe:cachapun¡Caeu de costas perdendo o coñecemento entre as torradas e as magdalenas.
-Ouch,que dano nas costas.-ergueuse dolorida e camiñou ata as tan anxiadas galletas,iso si,volveu polo outro lado.
Ó dia seguinte,todo era un caos:as despedidas,as cousas esquecidas,os consellos,os papeleos…Pero Xulia,estaba contenta.Ela e máis Gael,conseguirano.Mudarianse a un pequeno piso ,no segundo andar,de Santiago.Ali,ambolos dous poderían estudar e…vivir!
El conducía o coche,era un bo dia.Pasaran catro anos e, as cousas, non ian ben.O hospital xa estaba preto.Pouco faltaba para saber o que xa sabía. Sería o seu fin.
Todo comezou un dia de festa,un sábado.Volvia soa a casa,Gael quedara estudando na casa por que tiña exames.Alguen a seguía dende que saira do bar,nembargantes,non se dera conta.O home, atacouna por atrás a arrastrouna ata unhas obras.Non tiña escapatoria.
E ali estaba ela hoxe,mirando cos seus propios ollos as provas que certificaban o feito:estaba embarazada.O seu  mozo puso cara de asco e berroulle:furfia,puxechesme os cornos con outro!
Xulia non daba crédito ao que oía.Ao pouco tempo,estaba soa, no pequeño piso de alquiler e embarazada.O seu mozo deixaraa ,a sua familia avergoñábase dela e os seus amigos tiñan mellores cousas que facer.
As facturas medraban ao ritmo do seu ventre.Non tiña cartos e non atopaba ningún traballo que puidese compaxinar cos estudos.
-Este é o meu fin-.pensaba mentres ollaba o xornal.
Moito tempo despois ,Xulia,esperaba a Manuel a que saíse da escola.
-Xa é todo un homiño.-pensaba mentres o veu correr onda o coche.
De camiño a casa,mentres el lle contaba o que fixera na clase,ela,recordou.Recordou o pasado.Cando comezaron as nauseas do embarazo,o duro traballo de limpiadora,as longas esperas no hospital,as burlas dos seus compañeiros de clase,a impotencia…todo iso esfumarase.Todo.Logrou sair adiante soa.Polo seu fillo.Por Manuel.
-Mama,estas ben?
-Qué?Si,fillo,si.Hoxe temos lentellas e fideos para comer.Apeteceche?
-Joo,eu quería pizza,mamaaa…
-A calar!Cómese o que eu diga.
-Hoxe teño clase de fútbol as sete e media.Vira buscarme o pai de Antón.
-Ben,non esquezas facer as tuas tarefas antes.
-Non tes que repetirmo cada dia,mama,eu ben sei o que teño que facer eo que non.Xa son grande dabondo!
-Seino,seino…e que,os nenos de hoxe en dia,sodes tan diferentes os da miña época…
De supeto,unha voz irrumpeu na mente de Xulia ,evadíndoa de todo o que a rodeaba.
-Esperta Xulia,esperta…-berraba a sua nai sacudindoa polos ombros con violencia.
Ela espertou cunha dor terrible na cabeza e as costas magulladas.Un corro de xente estaba ao seu redor,que vergoña,esbarara no chan.
-¿Canto tempo levo asi?
-Non sei,miña filla,estas ben?Xa chamamos a ambulancia..estan ao chegar.Doeche algo fatiña?Responde,anda..
-Non mama,so xaqueca e as costas…estou ben…onde esta Manuel?E ti,que fas aquí?Fai anos que nin nos vemos sequera…
-Quen é Manuel e que dis sobre..?,miña raiña,levaches un bo golpe,da que sí!
-Que dis…non entendo nada…nada do que pasou foi real..?
Os do 061 entraron correndo no supermercado buscando a acidentada no corredor das galletas.

ComoPezEnElAgua

martes, 1 de noviembre de 2011

Orixen e Evolución da comedia

É a comedia grega, ante todo un xénero de orixe incerta e do que aínda descoñecemos con exactitude o módo do seu nacemento.
A maior parte das fontes, coinciden en situar a súa orixe en espontaneos actos  festivos e populares, que tiñan lugar no teatro de Dioniso, situado ao sur da Acrópole ateniense, con motivo das Grandes Dionisias que se celebraban no més de marzo.
É posíble que as esceas de coro e os cortexos de bodá , sexan derivacións, ou evolucións lóxicas,de rituais practicados por coros que participaban nos eventos dionisacos enfrentandose entre eles: ou ben provocando e insultando ao público, facendo burla destes,ou propiciando a deuses en estado de embriaguez . Algo que é case indiscutible, é que nun primeiro momento predominaría a danza con motívos burlescos, incorporandose después a narración de feitos cómicos.
Atopamos confirmación da orixe méramente terreal, desinhibido,e contrario á seriedade do oficialmente solemne, en Aristóteles (Poética, 1449ª-b 1): segundo el as representacións de comedias, nun primeiro momento, corrian a cargo de quen quería facelo;polo xeral grupos de borrachos que seguían a un individuo,que os dirixía improvisando:estes podían ser portadores de mascaras,niveis e de falos rituais.Segundo a referencia, anteriormente citáda, nalgúns documentos, os megarenses atribúense a paternidade da comedia.
Convén, no entanto, citar a versión achega da orixe do devandito xénero que nos proporciona, nos capítulos IV, IXa e IXb Sobre a Comedia no Prolegómenos aos escólios de Aristófanes,onde se dá un oríxen similar ao anteriormente citado, pero que posiblemente, sexa aínda máis antigo, e a denominación que citou a continuación sexa escasa, sendo máis común a de komoidía.
Segundo Dübner, a raíz filológica situaríase no termo” Trygoidía”, deformación, aparentemente cómica , do termo “tragoidía” , baseada nas palabras “tryx”e en “trygé”.
Atopamos outra posible exégesis máis exacta do termo, e, ao parecer, mellor documentada: Relaciónase a comedia con “kóme”, aldea. A relación explícase por medio da presenza, nas aldeas,de individuos agraviados coa cidade de Atenas, que se achegaban de noite á cidade con intención de criticar a aquelas personalidades importantes, gritando polas rúas a súa denuncia.É unha orixe máis que probable xa que, trás os múltiples enfrontamentos entre as diversas pólis, e a polémica suscitada polo traslado do tesouro da confederación de Delos a Atenas, esta cidade gozaba de bastantesinimigos institucionais, e cidadáns descontentos co poder político, e é así,co descontento, onde historicamente xorde a burla espontanea que se institucionalíza, pasando a criticar a individuos con nomes e apelidos.Este costume pareceu ser de grán utilidade para a comunidade e pasou a denominarse “komoideín”, institucionalizándose para que esas queixas expuxésense publicamente no teatro ,nunhas determinadas féchas.
A evolución da comedia ten os seguintes puntos:Antigua,Media e Nova.
Orixen e Evolución da traxedia
Aínda que non todos os investigadores están de acordo, porque os datos só permiten moverse no terreo das hipóteses, hai unha opinión maioritaria que vincula o nacemento da traxedia co culto a Dioniso. Segundo esta teoría, a obra tráxica naceu como representación do sacrificio de Dioniso (Baco) e formaba parte do culto público. Os teatros debían edificarse nas inmediacións do templo do deus. Os actores e cantores eran considerados polos sacerdotes personaxes inviolables e sagrados. Para os antigos gregos, Dioniso era a divindade protectora da vida e símbolo do pracer, a dor e a resurrección. Durante a época da vendima cantábanse na súa honra a un tempo distintos himnos chamados “ditirambos”. Nos poboados e nas prazas, onde o público danzaba, 50 coreutas facían unha rolda ao redor do altar, mentres un solista cantaba o ditirambo. Representaban aos "homes cabróns" ou "sátiros" (seres mitológicos que tiñan corpo de home e pernas de cabra) que lamentaban o enterro do deus.
Primitivamente só se trataba dunha cerimonia mimética, pero co correr dos anos, as técnicas foron evolucionando e a maxia do disfrace enriqueceu a posta en escena. Cando os actores interrompían os seus queixumes para tomar alento, introducíase entre as estrofas o "só" dun recitante. A partir desta primeira innovación, xa non só se conmemoraba a paixón dun deus senón tamén todos os trazos da lenda.
As ofrendas do público consistían xeralmente nun macho cabrío, que era consagrado a Dioniso. Segundo a etimoloxía máis aceptada, a palabra "traxedia" ten moito que ver con este ritual. O nome deriva de "grolo día" (dos grego "grolos", que significa macho cabrío e de "oda", que significa canto).
O primeiro autor tráxico do que temos suficiente noticia foi Tespis, que triunfou no ano 536 a.C. no primeiro concurso tráxico instituido por Pisístrato para as Grandes Dionisiacas (festas que se celebraban durante os primeiros días de abril e que duraban 6 días). Tespis substituíu o pintarrajeo groseiro dos coreutas por unha máscara de xénero estucado. As máscaras representaban as faccións dos distintos personaxes. As máis primitivas estaban feitas de cortiza de árbore, logo de coiro forrado con tea e, finalmente, de madeira. A abertura da boca era grande e prolongada como un embude feito de cobre. Este formato contribuía a aumentar o volume da voz en escena. Os creadores destas máscaras eran verdadeiros artesáns
Coas innovacións que introduciu Tespis, a máscara grega deixou de lado o bestiario fabuloso e a traxedia adquiriu un tenor máis humano. A comezos do século V a.C. a traxedia xa se instalou como xénero dentro da literatura. As traxedias compúñanse en triloxías que se presentaban, xunto cun drama satírico, a concurso nos certames xa aludidos.
A evolución da traxedia ten os seguintes puntos: Canción do macho cabrío,Do ditirambo a drama,As primeiras traxedias,Esquilo: la codificación,A reforma de Sófocles e O realismo de Eurípides.

Esquilo
·         Obras con fondo relixioso.Os personaxes sofren do fado e están relacionados coas divindades.
·         Os héroes consegen a salvación a través da dor.
·         Obras espectaculares:figuras horripilantes,aparicións de mortos…
Sófocles
·         Obras con trazos moi humanos.
·         Personaxes caracterizados polas suas vacilacións, pulos, dúbidas, que os fai achegarse complexos.
·         Esplendor político e cultural da época.
Eurípides
·         Aspectos cotians e realistas da época.
·         A temática e variada: relación entre as persoas,situación da muller,o amor,a guerra…
·         Recursos literarios e linguaxe elaborada.

ComoPezEnElAgua

Busca sin ser visto...