Un poema de amor (II)

MARTES-20

Aínda non volveu.

Pasaron dous días.

Onte coñecín a unha tal Carla.

Agora está durmindo

no meu lado da cama.

É cedo.

Erguinme para volver

ao poema.

A mesa, o folio en branco,

a parede, o lapis,

as unllas,

e todo iso.

Bos días, que fas.

Espertou.

Non respondín.

Bocexa, tuse,

achégase a min

e mira

unha foto.

Quen é esta.

Calo.

O silencio moléstalle.

Que pasa, mira para min,
non dis
nada.

Si, tes que marchar.

Moi ben.

E chamoume algo.

Kiko Neves