DOMINGO-18
Vou escribir un poema de amor.
Dígolle.
Sentado á mesa. Un folio
en branco. E ela.
Tras de min.
As súas mans polo meu pelo.
Un bico lene
no pescozo.
Un poema de amor, repítolle
ceibando un sorriso.
Bicámonos.
Pásame os brazos polo peito.
Achega a súa cara á miña
e
si, un poema de amor,
dime.
Concéntrome.
Miro á parede, ao folio,
ao lapis.
Mordo os beizos, as unllas,
o lapis. Pecho os ollos.
Ela
segue tras de min.
A súa man
no meu pelo.
Os seus peitos
apreixándome.
Non cansa.
Sinto
a súa lingua
na miña orella esquerda,
as súas unllas arrañándome
o peito
e
un calafrío molesto.
Non
podo concentrarme.
Ela.
Non me solta.
Non me deixa
escribir.
E agora a orella dereita.
Collo aire.
Afástome.
Que ? Sorrí.
Veña, para xa, susurro.
Deixame escribir.
Un poema de amor,
repite.
Vale, mais bótate a un lado.
Como.
Que te botes a un lado,
xa.
Que me deixes so.
Que quero escribir.
Que vaias dar unha volta.
Que estás
moi
pesadiña.
E marchou.
Kiko Neves
No hay comentarios:
Publicar un comentario