Pídeme fillos,loba,
para atalos
ao longo atardecer da túa morte
interminável.
Pídeme fillos
pra o crime
da túa espada sempre victoriosa.
Dame en troques silencio,
dame cárcel
e medo.
Escuréceme o tempo,
impúdica candonga que te deches
á lúbrica paixón dos poderosos.
Pídeme fillos
brazos,
pernas,
ollos.
Amoléceme,
esmágame,
trípame.
Fai de min un escravo,
unha cousa que chore cinza.
Mais o meu corazón
non será nunca teu,
rameira sanguiñenta
vendida ao ouro
dos que mandan.
Celso Emilio Ferreiro,Longa noite de pedra
No hay comentarios:
Publicar un comentario