Orixen e Evolución da comedia

É a comedia grega, ante todo un xénero de orixe incerta e do que aínda descoñecemos con exactitude o módo do seu nacemento.

A maior parte das fontes, coinciden en situar a súa orixe en espontaneos actos  festivos e populares, que tiñan lugar no teatro de Dioniso, situado ao sur da Acrópole ateniense, con motivo das Grandes Dionisias que se celebraban no més de marzo.

É posíble que as esceas de coro e os cortexos de bodá , sexan derivacións, ou evolucións lóxicas,de rituais practicados por coros que participaban nos eventos dionisacos enfrentandose entre eles: ou ben provocando e insultando ao público, facendo burla destes,ou propiciando a deuses en estado de embriaguez . Algo que é case indiscutible, é que nun primeiro momento predominaría a danza con motívos burlescos, incorporandose después a narración de feitos cómicos.

Atopamos confirmación da orixe méramente terreal, desinhibido,e contrario á seriedade do oficialmente solemne, en Aristóteles (Poética, 1449ª-b 1): segundo el as representacións de comedias, nun primeiro momento, corrian a cargo de quen quería facelo;polo xeral grupos de borrachos que seguían a un individuo,que os dirixía improvisando:estes podían ser portadores de mascaras,niveis e de falos rituais.Segundo a referencia, anteriormente citáda, nalgúns documentos, os megarenses atribúense a paternidade da comedia.

Convén, no entanto, citar a versión achega da orixe do devandito xénero que nos proporciona, nos capítulos IV, IXa e IXb Sobre a Comedia no Prolegómenos aos escólios de Aristófanes,onde se dá un oríxen similar ao anteriormente citado, pero que posiblemente, sexa aínda máis antigo, e a denominación que citou a continuación sexa escasa, sendo máis común a de komoidía.

Segundo Dübner, a raíz filológica situaríase no termo” Trygoidía”, deformación, aparentemente cómica , do termo “tragoidía” , baseada nas palabras “tryx”e en “trygé”.

Atopamos outra posible exégesis máis exacta do termo, e, ao parecer, mellor documentada: Relaciónase a comedia con “kóme”, aldea. A relación explícase por medio da presenza, nas aldeas,de individuos agraviados coa cidade de Atenas, que se achegaban de noite á cidade con intención de criticar a aquelas personalidades importantes, gritando polas rúas a súa denuncia.É unha orixe máis que probable xa que, trás os múltiples enfrontamentos entre as diversas pólis, e a polémica suscitada polo traslado do tesouro da confederación de Delos a Atenas, esta cidade gozaba de bastantesinimigos institucionais, e cidadáns descontentos co poder político, e é así,co descontento, onde historicamente xorde a burla espontanea que se institucionalíza, pasando a criticar a individuos con nomes e apelidos.Este costume pareceu ser de grán utilidade para a comunidade e pasou a denominarse “komoideín”, institucionalizándose para que esas queixas expuxésense publicamente no teatro ,nunhas determinadas féchas.

A evolución da comedia ten os seguintes puntos:Antigua,Media e Nova.

Orixen e Evolución da traxedia

Aínda que non todos os investigadores están de acordo, porque os datos só permiten moverse no terreo das hipóteses, hai unha opinión maioritaria que vincula o nacemento da traxedia co culto a Dioniso. Segundo esta teoría, a obra tráxica naceu como representación do sacrificio de Dioniso (Baco) e formaba parte do culto público. Os teatros debían edificarse nas inmediacións do templo do deus. Os actores e cantores eran considerados polos sacerdotes personaxes inviolables e sagrados. Para os antigos gregos, Dioniso era a divindade protectora da vida e símbolo do pracer, a dor e a resurrección. Durante a época da vendima cantábanse na súa honra a un tempo distintos himnos chamados “ditirambos”. Nos poboados e nas prazas, onde o público danzaba, 50 coreutas facían unha rolda ao redor do altar, mentres un solista cantaba o ditirambo. Representaban aos "homes cabróns" ou "sátiros" (seres mitológicos que tiñan corpo de home e pernas de cabra) que lamentaban o enterro do deus.

Primitivamente só se trataba dunha cerimonia mimética, pero co correr dos anos, as técnicas foron evolucionando e a maxia do disfrace enriqueceu a posta en escena. Cando os actores interrompían os seus queixumes para tomar alento, introducíase entre as estrofas o "só" dun recitante. A partir desta primeira innovación, xa non só se conmemoraba a paixón dun deus senón tamén todos os trazos da lenda.

As ofrendas do público consistían xeralmente nun macho cabrío, que era consagrado a Dioniso. Segundo a etimoloxía máis aceptada, a palabra "traxedia" ten moito que ver con este ritual. O nome deriva de "grolo día" (dos grego "grolos", que significa macho cabrío e de "oda", que significa canto).

O primeiro autor tráxico do que temos suficiente noticia foi Tespis, que triunfou no ano 536 a.C. no primeiro concurso tráxico instituido por Pisístrato para as Grandes Dionisiacas (festas que se celebraban durante os primeiros días de abril e que duraban 6 días). Tespis substituíu o pintarrajeo groseiro dos coreutas por unha máscara de xénero estucado. As máscaras representaban as faccións dos distintos personaxes. As máis primitivas estaban feitas de cortiza de árbore, logo de coiro forrado con tea e, finalmente, de madeira. A abertura da boca era grande e prolongada como un embude feito de cobre. Este formato contribuía a aumentar o volume da voz en escena. Os creadores destas máscaras eran verdadeiros artesáns

Coas innovacións que introduciu Tespis, a máscara grega deixou de lado o bestiario fabuloso e a traxedia adquiriu un tenor máis humano. A comezos do século V a.C. a traxedia xa se instalou como xénero dentro da literatura. As traxedias compúñanse en triloxías que se presentaban, xunto cun drama satírico, a concurso nos certames xa aludidos.

A evolución da traxedia ten os seguintes puntos: Canción do macho cabrío,Do ditirambo a drama,As primeiras traxedias,Esquilo: la codificación,A reforma de Sófocles e O realismo de Eurípides.

Esquilo	·         Obras con fondo relixioso.Os personaxes sofren do fado e están relacionados coas divindades. ·         Os héroes consegen a salvación a través da dor. ·         Obras espectaculares:figuras horripilantes,aparicións de mortos…
Sófocles	·         Obras con trazos moi humanos. ·         Personaxes caracterizados polas suas vacilacións, pulos, dúbidas, que os fai achegarse complexos. ·         Esplendor político e cultural da época.
Eurípides	·         Aspectos cotians e realistas da época. ·         A temática e variada: relación entre as persoas,situación da muller,o amor,a guerra… ·         Recursos literarios e linguaxe elaborada.

ComoPezEnElAgua